Sinds maandag heeft Erengue de hele wei (de volle 100m, of misschien wel meer) waar hij op staat tot zijn beschikking. In eerste instantie hadden we de wei verkleind zodat hij na zijn castratie niet kon gaan lopen jakken, dit werkte erg goed want hij bleef er rustig onder maar het gras wat hij daardoor tot zijn beschikking had was wel wat beperkt. Omdat hij er zo rustig onder was overlegde ik zondag met mijn moeder dat het een goed idee zou zijn om de wei open te gooien zodat hij wat ruimte zou hebben.
Zo gezegd zo gedaan. Toen hij rustig voorin stond te grazen heeft Ageeth de stroom er af gehaald zodat ik de tussendraad van de de hoofddraad kon ontkoppelen deze compleet kon verwijderen. Een scenario wat zich ver achterin m'n hoofd afspeelde -Erengue, in blinde paniek stierend de wei door- verbleekte al snel doordat de verrijking van zijn weitje de grote slungel niet eens opviel. Misschien kwam het wel doordat hij de dag ervoor al geconstateerd had dat draven met z'n heen en weer schuddende koker toch wel licht pijnlijk was.
Om dat kort toe te lichten, zondag leek z'n koker toch wel érg dik en omdat de dierenarts gezegd had dat als hij niet voldoende bewoog, ik hem beweging moest geven. Aangezien hij er allemaal inmiddels wel rust van had (en dus aanzienlijk minder bewoog dan donderdag en vrijdag) besloot ik 'm dus toch maar even wat te laten stappen. Gelukkig had ik thuis al een beginnetje gemaakt aan 'braaf om me heen stappen' (lees: longeren) wat nu dus goed van pas kwam. Aangezien hij het toch wel spannend vond dribbelde hij een paar keer slungelig aan, om er vervolgens achter te komen dat z'n zaakie dan toch wel erg hard heen en weer schudde en maar weer snel over te gaan tot rustig stappen. Inmiddels is de boel gelukkig rustig geslonken en lijkt z'n koker meer op een verschrompelt theezakje, maar dat even terzijde. Terug naar Erengue z'n nieuw vergaarde grote wei.
Toen ik (inclusief draad en paaltjes) goed en wel de wei uit was en de paarden van Ageeth de andere wei betreden hadden ontdekte ons licht dat hij er een 'paar metertjes' bij had gekregen. Pepe en Bright-One hadden eerder al ondervonden dat Sophie niet zo van 'bemoeierige buren' houdt, maar Erengue was hier nog niet van op de hoogte. Sociaal als hij is stapte hij rustig naar achter om de eerste buurvrouw (die zich het dichtst bij hem bevond) kennis te maken. Het leek werkelijk of ze beide een andere taal spraken want Sophie probeerde zich met man en macht zo afschrikwekkend mogelijk te gedragen om Erengue weg te laten gaan bij die draad maar Erengue vond het wel gezellig, zo'n buurvrouw die iedere keer zo leuk meeloopt langs de draad! Deze kennelijk chinese paardengebaren kwamen dus duidelijk niet aan.
Als een lastige vlieg waar je maar niet vanaf komt bleef Erengue Sophie's drukke schouwspel volgen, en van een afstandje bekeken leek het zelfs alsof hij dacht dat zei hém volgde. Na een goed half uur leek de boodschap toch echt aangekomen en ontcijferd en besloot meneer om dan maar over te steken naar de andere buurtjes en het ritueel voltrok zich opnieuw van voor af aan. Het hele riedeltje hebben we van een afstandje kunnen volgen en ik kan toch wel zeggen dat het al met al een inspirerende ochtend geweest is waar een onwijs gaaf nieuw idee (inmiddels al project) is geboren! Bedankt Erengue en Sophie :-D
Toen ik gister bij m'n grote baby aankwam en hem riep voor z'n vitaminekorreltjes viel me op dat hij niet gelijk wilde komen. Helemaal achterop dat grote stuk wei stond hij te genieten van de wind, en kennelijk niet voor niets. Op het moment dat ik eindelijk in zijn gezichtsveld verscheen kwam hij dan toch maar eens kijken wat ik te brengen had. En wat bracht hij met zich mee? Een mega grote irritante daas die hem van achter tot voor in de wei volgde en hoe hard hij ook stampte, beet en wapperde met zijn manen of staart, maar niet weg wilde gaan. Hey, karma's a bitch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten