Bij sommige ruiters heb ik me er weer over zitten verwonderen waarom het betere ruk-en-pluk werk toch zo gewaardeerd wordt door het jurykorps, het lijkt wel gewoon een trend op zich dat de aanleuning minstens een kilo of 10 in de ruiterhand moet zijn om een fatsoenlijke piaffe neer te zetten. Steinbrecht sprak in zijn tijd al over het volgende: "een goede ruiterhand beloont elk loslaten van het bit met nageven en maakt de juiste aanleuning gemakkelijker door een constante maar zachte teugelvoering". Kennelijk snapte deze man er helemaal niks van als we naar de procentuele waarderingen van sommige proeven die op het afgelopen EK verreden zijn. Zelfs de commentatrice (heet dat zo?) sprak meerdere keren (zeker meer dan drie keer voorbij horen komen) over de duidelijk zichtbare 'teugelhulpen' van sommige ruiters.
Gelukkig was er één combinatie (er waren er gelukkig meer maar één in het bijzonder is mij bijgebleven) waarbij mijn hart een sprongetje maakte en ik echt met volle teugen heb zitten genieten van het kijken naar de prestaties van deze combinatie. Het betreft de Britse Carl Hester en zijn fenomenale paard Uthopia. Een prachtig Nederlands gefokt paard welke als je het mij vraagt vast nog meer gaat laten zien dan Totilas. Nu op het EK wellicht nog wat schoonheidsfoutjes in zijn proef waardoor een eerste plaatsing voor hem niet was weggelegd maar wat een puur genot om naar die twee te kijken! Ik heb er bijna geen woorden voor maar wat een harmonie, samenwerking, power, lichtheid en plezier straalde er van die combinatie af zeg. Bij het kijken naar deze twee lijkt het alsof alles vanzelf gaat, en zo hoort dressuur er uit te zien. Deze ruiter en zijn paard zijn gewoon compleet samengesmolten. Samenwerken vanuit en met gevoel en zo een combinatie vormen!
Dus, ik ben voor Carl Hester en Uthopia, nu Totilas het toch niet meer gaat doen mag deze combinatie wat mij aangaat alle beschikbare gouden plakken binnen gaan halen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten