Afgelopen woensdag was het zo ver. Erengue zou gecastreerd worden! Omdat de dierenarts had aanbevolen om hem in de wei te castreren, en dan wel in een die niet aan een sloot grensde is 'ie gelijk naar Ageeth verhuisd zodat als hij straks al zijn overtollige testosteron kwijt is lekker bij de merrie's op de wei kan! Eigenlijk was de planning niet om 'm nu direct al te laten snijden maar omdat ik er best wel tegenop zag (heel het gedoe er omheen) en ik voor mijn gevoel nu 'toch al' van slag was van het verlies van Pippie hebben we toch besloten om dit nu ook gelijk te doen.
De dierenarts kwam samen met haar assistente, een fijn idee omdat ik zelf érg slecht tegen bloed kan en het toch wel een geruststellend idee is als er twee mensen in aan het snijden zijn die er verstand van hebben. Omdat Ernie vrij druk was (hij was net pas op z'n nieuwe stek aangekomen) hadden de dames wat moeite om 'm te kunnen sederen dus moest 'ie even in een box zodat meneer-1.72-m niet met ons aan de wandel kon gaan. Gelukkig had ik 'm toen zelf nog vast! Hier vandaan rustig weer terug naar de wei gelopen en 'm daar overhandigd aan de assistente die 'm zou helpen te gaan liggen na de narcosespuit. Gelukkig verliep dit allemaal rustig en kon het echte werk beginnen.
Het was goed te zien dat dit niet de eerste keer was dat ze dit deden want alles lag keurig kant en klaar op de tafel en de castratie zelf verliep ogenschijnlijk vlekkeloos. De grootste angst had de dierenarts voor als hij uit de narcose overeind zou komen. Kennelijk zijn er nogal wat paarden die flink in paniek raken zodra ze opgestaan zijn en dan volledig uit d'r plaat gaan en alleen maar willen vluchten, wat vervolgens natuurlijk eigenlijk niet gaat als je nog half high bent van de narcose en zwabberbenen hebt.
Gelukkig kwam Erengue z'n ware aard naarmate de tijd vorderde weer duidelijk boven water, liever-lui-dan-moe... Meneer bleef dan ook op z'n gemakje liggen om de hele roes rustig uit te slapen. Op een gegeven moment was hij duidelijk wakker (oortjes bewogen, ogen knipperden, hij reageerde op mij als ik tegen 'm praatte) maar hij was zeker nog niet van plan om op te staan. Nu weet ik dat slapen en liggen toch wel één van z'n favoriete hobby's is, en die was 'ie op dat moment ook zeker niet van plan om af te breken. Na een paar pogingen 'm omhoog te sjorren toch maar besloten om 'm nog maar even 'uit te laten slapen' (wat in Erengue z'n woordenboekje hetzelfde was als 'liggend graseten') maar wat koffie en thee gehaald. Toen uiteindelijk ná het nuttigen van een bakkie leut en wat thee (en nog een poging of 3 om 'm te enthausiasmeren) lukte het dan om Erengue-Pepe overeind te krijgen.
Niets van de eerdere 'spannende verhalen' van vluchtende rennende paarden die uit de narcose komen, nee hoor, meneer heeft eerst ook nog eens een minuut of 10 op zijn gemak gestaan om weer bij de wereld te komen. Toen losgelaten en heel rustig weer aan wat gras begonnen te eten.
Wat was ik blij dat dat voorbij was en dat alles goed gegaan was zeg! Verder maar niet te spreken over zijn eerste nachtje op zijn nieuwe adres... Laten we het zo zeggen, de buren weten ook dat hij er is! Gelukkig is hij inmiddels goed gewend in zijn nieuwe weitje met zijn nieuwe buurtjes, na de eerste nacht hebben we besloten om hem toch te wisselen met Pepe en Bright-One. Dit is een goede beslissing geweest want hij staan nu veel rustiger en als het ware 'tussen' de paarden in.
Nu is het nog minimaal 4 tot 6 weken wachten tot hij bij de andere dames kan, tot die tijd kunnen ze op zicht aan elkaar wennen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten