Onvermijdelijke beslissing

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld door Simone: "Evi roept me net en zegt dat Pip een bult op haar wang heeft, ik heb even gekeken en denk dat het een ontstoken kies is, ik hou het in de gaten en als het erger wordt bel ik de dierenarts". Oke prima, de dag erna was de bult groter geworden dus zoals afgesproken heeft Simone de dierenarts gebeld. Deze vermoedde hetzelfde, waarschijnlijk een ontstoken kieswortel. De vraag was alleen of het één van de voorste kiezen betrof of een kies die verder achterin de mond lag. Afhankelijk daarvan zou besloten worden hoe deze evt. getrokken zou worden. Contact gehad met Roosendaal en vrijdag mochten we komen voor een röntgenfoto en verdere behandeling.


Zo gezegd zo gedaan. Vrijdag kwam ik aan in Westmaas om Pippie op te halen om met haar naar Roosendaal te gaan, gelukkig gingen m'n moeder en Simone beiden mee. Met het uit de paddock halen zei ik nog tegen Pip: "Kom! We gaan naar de tandarts!" Geïrriteerd liep ze weg en riep ik haar nog toe dat we zo weer terug zouden zijn. Aangekomen op de kliniek mochten we foto's komen maken, ze kreeg een roesje zodat ze rustig zou staan, ze werd er echter zo rustig van dat ze telkens bijna omviel. Al vrij snel was duidelijk dat het niet zo onschuldig was als wij dachten en hoopten. De dierenarts vermoedde dat er een tumor in de bovenkaak van Pippie zat. Omdat hij dit niet kan concluderen uit alleen een röntgenfoto bleef het bij een vermoeden, maar duidelijk was wel dat het niet alleen een simpele ontstoken kieswortel was. Duidelijk te zien was dat rond de eerste 4 kiezen erg veel onrust zat en erg veel werking. De sonde die hij aan de buitenkant in Pippie's kaak had gestoken om te kijken waar hij uit zou komen (gekke vorm van acupunctuur hoor........) kwam tussen de tweede en derde kies ín Pippie's mond terecht. Ook kwam in haar mond vóór de eerste kies de pus al in haar mond. Dit alles bij elkaar deed zijn vermoeden dat het een tumor was alleen maar versterken. Op dat moment kwamen we dus voor een harde en moeilijke beslissing te staan. Als het een tumor was dan zou er sowieso geen behandeling voor zijn omdat ze die niet kunnen verwijderen. Wilden we 'alles op alles zetten' was er nog een mogelijkheid om de eerste twee kiezen te trekken, dit behandelen met antibiotica en dan zien hoe het zich verder ontwikkeld. Een erg onzekere toekomst dus die veel pijn met zich mee zou brengen, het trekken van een kies bij een paard gaat namelijk niet zonder slag of stoot.

Na overleg en rustig (en reëel) nagedacht te hebben, hebben we het moeilijke maar onvermijdelijke besluit genomen om afscheid van Pippie te nemen en haar haar vrijheid te gunnen. Ze heeft zoveel voor ons gedaan en ik heb zoveel van haar mogen leren dat we haar die hele medische molen niet meer aan wilde doen. Ze heeft alles wat ze in haar had gegeven en haar lichaam was gewoon op. Misschien was ik juist wel degene die dat gewoon nog niet wilde zien, en wilde onderkennen dat zélfs Pippie een keer oud wordt.

Mijn gekke, lieve, oude Pip, mijn kind, vriendinnetje, mijn alles. Ik mis haar heel erg, maar weet dat ze samen met alle andere geliefde dierbaren die we moeten missen ergens op ons wachten om op een dag weer samen te zijn.