Op dit stuk hebben ze ook ruim de mogelijkheid om te schuilen en uit de wind te staan. Daarnaast is het 'bolvormig' met aan beide kanten een sloot, dus relatief gezien voor onze kleigrond ook erg droog en ook met regen heel goed begaanbaar!
De reden waarom ik wil proberen ze deze herfst en winter zo lang- en veel mogelijk buiten te houden is omdat ik eigenlijk wil aftasten hoe ze zich daar onder houden en het eigenlijk veel natuurlijker is.
Pepe heeft één been waar ze altijd een soort van mok aan heeft gehad en daardoor ook twee keer bloedvergiftiging. Ze heeft dus twee keer met zo'n olifantenpoot gestaan en de circulatie in dat been is dus ook behoorlijk 'kapot'. De enige manier om dus te zorgen dat ze niet weer met van die dikke 'stalbenen' komt te staan is dus om haar niet op stal te zetten! Nu na nog geen half jaar 24/7 buitenleven kan ik wel zeggen dat Pepe d'r been er nog nooit zo goed heeft uitgezien. Beweging is dus de enige remedie.
Dan heb ik nog geval-apart Bright-One. Een paard wat al redelijk snel voor zichzelf bepaald had dat een stal niet de plek was waar ze graag 'woonde' (die brak ze letterlijk half af) is gewoon getransformeerd naar een relaxed, kalm en ontspannen paard sinds ze buiten staat.
En dan Erengue, tja, die weet eigenlijk niet beter en omdat z'n moeder en tante gezellig bij 'm staan vind 'ie het wel prima. Al met al voor mij dus genoeg reden om het experiment aan te gaan.
Zoals te zien op de foto staan ze nog steeds zonder deken, ze zijn lekker wat vacht aan het ontwikkelen en als het straks natter gaat worden krijgen ze wellicht een deken op. Het is een kwestie van de zaak van dag tot dag aankijken en de paarden zelf aan laten geven wat ze nodig hebben, en vooralsnog is dat erg weinig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten